paripi koumei/2022
شاید اسم لیوبی و سائوسائو رو بعضی هاتون توی بچگی شنیده باشین. یه کارتونی بود که جنگهای این شخصیت های چینی رو نشون می داد. گونمینگ هم دست راست لیوبیه و آرزوی صلح و زندگی توی صلح رو داره. اون می میره و وقتی چشم هاش رو باز می کنه خودش رو توی دنیای جدیدی می بینه! دنیای معاصر اونم توی جشن هالوین! حلاصه اون تو این دنیا با دختری آشنا می شه که رویاش موسیقی و آواز خوندنه و از اونجایی که همیشه در حال خدمت به کسی بوده سعی می کنه بهش توی رسیدن به این رویا کمک کنه.
ایده شاید تکراریه اما به قول صائب که می شه به موضوعات تکراری تعمیمش داد، "یک عمر می توان سخن از زلف یار گفت!" به شکلی که هر بار برات تازگی داشته باشه اما توی این انیمه نتونستن از پتانسیلی که این ایده تکراری داره استفاده کنند و فقط به شخصیتی نیاز داشتن که شاید بتونه مخاطب بیشتری جذب کنه و با اینکه می تونست اما عملا کاراکتر چندان جذابی ار آب در نیومده!
در وافع خیلی به جزئیاتی که می تونست باشه، اهمیت داده نشده! کسی که از گذشته اومده هر چقدر هم که باهوش باشه نمی تونه این چنین با یک دنیای جدید اخت بشه. توی موسیقی و خیلی چیزهای دیگه رفتار حرفه ای داشته باشه! از کار با رایانه بگیر تا... حتی یه تعجب کوچیک هم به خاطر لباس کاراکترها نمی کنه! صرفا توی چند دقیقه راجع به یک سری وسایل کنجکاوه! بعد در وافع این یک شخصیت تاریخی چینیه ولی اکثرا همه توی این انیمه ژاپنی می شناسنش! صاحب کافه ای که استخدامش می کنه عاشق اون دوره تاریخیه و یک چنین اتفاقاتی واقعا تو ذوق آدم می زنه حتی اگه این فقط یک انیمه فانتزی انگیزشی باشه!
استفاده از نقشه ها و حیله های جنگی به شکل مدرنش توی دنیای معاصری که توشه خیلی جذابه اما یک وفت هایی به نظر میاد که گونمینگ همچنان اینجا رو با میدون جنگِ گذشته، اشتباه گرفته! محصوصا توی آخرین قسمت ها که از حقه کثیفی استفاده می کنه [و همونجا تیر خلاص رو بهم زد :دی] و اصلا اتفاقات بعدش هم نمی تونه توجیهش بکنه! در واقع کاری می کنه که هدفش وسیله رو توجیه می کنه.
ملاقات اتفاقی ایکو با ناناممین م تو ذوق می زد! و در مورد شخصیت های فرعی هم گاهی خیلی بهشون می پردازه مثل کابه رپر که خیلی هم تو پیشبرد داستان کمک خاصی نمی کنه!
تازه فکر کن می گفتن این انیمه زیر سایه انیمه فمیلی اسپای گم شد! آخه واقعا قابل مقایسه نیستن؛ اون کجا و این کجا!
ولی موسیقی هاش خیلی جذاب بودن. هم موسیقی تیتراژ ابتدایی که این مدت تو مغزم هم هی تکرار شد و مخمو خورد :دی و هم حتی رپ های انیمه که خیلی باحال بودن.
خلاصه که اونقدرها هم که فکرشو می کردم باحال نبود. اما بد هم نبود. انیمه متوسطیه که برای یک بار دیدن بد نیست.
پیامش هم این بود که اعتماد به نفس و پشتکارِ قدم گذاشتن تو مسیری رو که بهش علاقه داری داشته باش.
+ اگه فصل دوم داشته باشه احتمالا نمی بینمش.
انیمه بعدی که می خوام ببینم یه انیمه چینیه: link click