کوتوله/ پَر لاگرکویست/ حسین گلابیان
داستان در درباری در ایتالیا اتفاق می افتد و ما یادداشت های روزانه کوتوله ای به نام پیکولو را که در این دربار به پادشاه خدمت می کند، می خوانیم. انگار کن دفتر خاطرات کوتوله ای خبیث به دستت افتاده باشد :) کوتوله ای که نقش تا حد پررنگی در حوادث دربار ایفا می کند.
کوتوله همانگونه که در پیشگفتار کتاب آمده تجسم خباثت است. او از عشق، شادی و خنده بیزار است و آن ها را درک نمی کند و در مقابل به جنگ علاقه دارد؛ جنگی که مبتنی بر حمله باشد و نه دفاع و بنا به گفته ی خودش، تشنه ی خون است؛ کوتوله از انسان ها متنفر است و خود را از تبار آن ها نمی داند با این حال از کوتوله های دیگر نیز تنفر دارد.
کتاب جالبی بود. شخصیت کوتوله از اون شخصیت هائیه که فکر نکنم فراموشم بشه با اون ارباب ناجوانمردش!
______________________________________________________________________
+ انسان به چاپلوسی نیازمند است چون بدون آن حتی در نظر خود نیز چیزی که قرار است باشد، نمی شود. هم در گذشته و هم در حال حاضر چیزهای زیبا و مقدس بسیاری بوده اند و هستند که اگر مورد مدح و ستایش قرار نمی گرفتند هرگز مقدس و زیبا نمی شدند. بیش از هر چیز عشق را می ستایند و درست هم همین است؛ چون هیچ چیز به اندازه عشق نیازمند تبدیل شدن به چیزی غیر از واقعیت خود نیست. در این مواقع سینه بانوان درباری با حالتی غمگین و با آه و حسرت بالا و پایین می رود و نگاه مردان حالتی رویایی به خود می گیرد و به دوردست ها خیره می ماند چرا که همه خوب می دانند اصل موضوع از چه قرار است.
+ اگر از کسی متنفر نباشیم او را به سختی درک می کنیم. در چنین مواقعی انسان گویی بی سلاح است و وسیله ای برای نفوذ ندارد.
+ عشق حقیقتا چیزی است که انسان درباره اش چیز زیادی نمی داند.
+ عشق و مرگ موضوعات مورد علاقه ی این مردم بوده و آن ها گریه کردن به خاطر آن را دوست دارند؛ به خصوص اگر عشق و مرگ در هم آمیخته و همراه شده باشند.
+دروغ بسیار شاعرانه تر و دست نیافتنی تر از حقیقت است و به همین دلیل ترجیح داده می شود.
+ آدم ها دوست دارند خود را در آینه های مکدر تماشا کنند.
+ ایشون همون نویسنده سوئدی هستن که صحبتشو می کردم ؛)
پاییز .....
