تا حدودی کلیت داستان رو لو دادم و چون کتاب خوبیه توصیه می کنم که از خیر توضیحات من بگذرید و خود نمایشنامه رو بخونید ؛)
این نمایشنامه سه تا کاراکتر داره: زنی که تو حکومت دیکتاتوریی که از بین رفته، زندانی بوده و شکنجه شده. دکتری که شکنجه گرش بوده و همسر این زن که به تازگی عضو کمیته ای شده که می خواد راجع به همین اتفاقات تحقیق کنه.
ژراردو تو جاده ای به خاطر پنچری ماشینش احتیاج به کمک پیدا می کنه، دکتر میراندا کمکش می کنه و به این واسطه به خونه ی این زوج میاد. پائولینا با شنیدن صدای دکتر میراندا متوجه می شه که این همون شکنجه گرشه بنابراین اواسط شب اونو به یه صندلی می بنده تا ازش اعتراف بگیره. چون چشمهای زندانی ها بسته بوده بنابراین قیافه شکنجه گرها رو نمی دیدن.
یه جایی از کتاب ژراردو به پائولینا می گه: "خواهش می کنم پائولینا بیا منطقی باشیم و طوری رفتار نکنیم که انگار..."
پائولینا می گه: "تو منطقی باش. آن ها هیچ بلایی سر تو نیاورده اند".
به نظرم یکی از قسمت های دردناکه کتابه و آدم به پائولینا حق می ده که با گذشت سال ها از اون اتفاق نتونسته باشه فراموشش کنه چون اونی که شکنجه دیده اونه و کسی که اون شرایط رو تجربه نکرده نمی تونه اون طوری که باید، بفهمدش.
یه قسمت دیگه از نمایشنامه:
توافق، سازش، مذاکره. توی این مملکت همه چیز با توافق انجام می شود؛ مگر نه؟ مگر معنای این دوران گذار همین نیست؟ آن ها اجازه می دهند ما دموکراسی داشته باشیم ولی زمام اقتصاد و نیروهای مسلح در دستشان می ماند؛ نه؟ کمیته می تواند درباره ی جنایت ها تحقیق کند ولی کسی بابتشان مجازات نمی شود؛ هان؟ آزادی هر چه می خواهی بگویی به این شرط که همه ی چیزهایی را که می خواهی، نگویی؛ درست است؟
دکتر میراندا یه جایی می گه:
"موسیقی شوبرت پخش می کردم چون راهی بود برای جلب اعتماد زندانی ها ولی در عین حال می دانستم که راهی است برای تسکین درد و رنجشان..."
شکنجه گری که آروم آروم شرایط رو برای خودش و شکنجه کردن قربانیانش آماده می کرده. ترسناکه.
اینم قطعه مرگ و دختر جوانِ شوبرت. خیلی گشتم تا پیدا و دانلودش کنم اما حجمش زیاد بود بنابراین از اینجا بشنوید:(برید پایین صفحه قسمت recording و دکمه پخش رو بزنید)
فیلم این اثر ساخته شده و تو ایران هم فیلمی ازش ساختن با بازی یکتا ناصر و امیر آقایی و داریوش فرهنگ. یادمه سال ها پیش دیدمش. اسم فیلمو الان سرچ کردم: روز برمی آید.
